Iets loslaten om vervolgens iets nieuws met beide handen aan te pakken…
Laatst zei iemand dat tegen me en dacht in eerste instantie; leuke uitspraak uit de categorie 13 in een dozijn. Maar toen ik over de essentie ervan nadacht, kwam ik er achter dat dit voor mij heel erg waar was. Misschien herken je dat wel dat je met je aandacht en focus ergens boven op zit, terwijl er zich andere dingen ontvouwen in je leven, die je nauwelijks door hebt. Je bent zo gefixeerd op dat ene ding of dat ene doel dat je jezelf als het ware afsluit van al het andere. Is dat doelgerichtheid, resultaatgerichtheid of gewoon een gevolg van onvoldoende bewustzijn? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Maar zo nu en dan betrap ik mezelf erop dat ik dit heel goed kan. Gevolg is dat ik geen ruimte ervaar en ik het gevoel heb mezelf behoorlijk te beperken. Dan neem ik een time-out en zoek afleiding in bijvoorbeeld de natuur; een goede strandwandeling doet wonderen op dit soort momenten. En dan zie ik opeens andere zaken die mijn leven in zijn gevlogen die ik tot dan toe niet zuiver zag en vraag ik mezelf af hoe ik dat nou heb kunnen missen met mijn ogen geopend. Het loslaatproces is begonnen en is geweldig!
Ik moet daarbij denken aan een sky-dive die ik een tijdje geleden heb gemaakt. Op uitnodiging zei ik heel stoer; ja, da’s goed, ga ik doen, terwijl alles in mij op dat zelfde moment NEE riep!
In de voorbereiding op de sprong, kreeg ik een instructeur voor die dag die mij door deze grote uitdaging heen zou sleuren. Richard was een ervaren en gepassioneerde springer. En ik niet…dus….Terwijl ik mijn springpak aantrok, zag ik hoe toegewijd Richard zijn voorbereidingen trof; de parachute werd zeer zorgvuldig opgevouwen en ik was erg blij dat hij alle touwen controleerde op knopen en ook deze werden met volle aandacht vakkundig bijeengebonden in onze rugzak. Daarbij zei hij geen woord en liet hij zich niet afleiden. Plaatsnemend in het vliegtuigje realiseerde ik me; er is geen weg meer terug. We stegen naar 3,5 kilometer hoogte en mijn angst steeg mee. De deur ging open en zag ergens in de diepte de aarde. Daar zat ik dan, op de rand van een vliegtuig, klaar om te springen. Alles in mij zei op dat moment dat er iets niet klopte; ‘op de rand van een vliegtuig klaar om te springen’. Ik wist dat ik maar één ding te doen had en dat was loslaten dat het fout zou kunnen gaan of dat ik het er niet goed vanaf zou brengen en dus mezelf volledig overgeven aan Richard en aan wat ik op me nek had gehaald. Richard gaf aan dat we gaan springen en hup, daar gingen we. Met een vaart van 300 km/uur, ongeveer 1000 meter vrije val. Niet alleen mijn maag keerde om, maar zo’n beetje alle organen gingen alle kanten op, althans zo voelde het. Het was een bloedstollende val en mijn brein kon het niet bijhouden. De suizende wind was verschrikkelijk en mijn gezicht nam alle vormen van de stuwende wind. De impact die het op mij had was overweldigend en dacht dat we te pletter zouden vallen op de aarde; afgelopen..uit. En opeens was daar de rem en bungelden we heel rustig aan de parachute. Ik had dit nog nooit gezien en wist niet wat ik meemaakte. Ik genoot van alles wat er was; het uitzicht over Rotterdam, de atmosfeer, de bolling van de aarde. de schoonheid waarin ik me bevond; ik keek mijn ogen uit…en mijn hart bontste van opwinding….Waar ik het meest van genoot was de stilte. Ik voelde me daardoor één met waar ik op dat moment bungelde.
Heel rustig naderden we onze landingsplaats en kwam er een eind aan onze reis. Op het moment dat ik weer voeten op aarde zette, had ik het gevoel alsof er iets was verschoven bij me. Alsof ik werkelijk opnieuw op de aarde was geland. Ik kon op dat moment niet goed onder woorden brengen wat het was. Later stelde ik vast dat het vooral te maken heeft met vertrouwen en loslaten. Vertrouwen op de professionaliteit van in dit geval Richard; de man waarmee ik samen dit avontuur beleef. En het loslaten van alle controle op een goede afloop. Gedurende het gehele avontuur had ik geen enkele controle of regie kunnen nemen en dus ook geen verantwoordelijkheid daarvoor. En dat terwijl ik mijn leven op het spel zette, althans zo voelde het.
Ik had ervaren hoe heerlijk het soms is om dingen los te laten. Ik kreeg de periode daarna veel ruimte om nieuwe dingen in mijn leven op te pakken en uit te voeren, waaronder het idee van deze blogsite. Maar nog veel meer dingen werden concreet omdat ik de controle over mijn toenmalige leven los kon laten om vervolgens met beide handen iets nieuws aan te pakken. WOW, wat een geschenk aan mezelf….volgens mij persoonlijk leiderschap in optima forma!
Wat wil jij al lange tijd loslaten om iets nieuws voor in de plaats te zetten, maar komt er (nog) niet van? Durf jij de sprong aan?
Geef je commentaar in het blokje hieronder; ik ben benieuwd naar jouw sky-dive…