‘Melkventer stopt na 60 jaar met venten langs de deuren’. Dat was de kop boven een artikel in het plaatselijk krantje, dat ik dit weekend opensloeg. Op zijn 14e begonnen met het helpen van zijn vader en nu op 74-jarige leeftijd komt er een eind aan zijn werkend leven en daarmee ook een eind aan een beroep: de melkboer aan huis, ook wel melkventer genoemd.
Tijden veranderen
Tijden veranderen, om maar eens een cliché te gebruiken. En omdat tijden voortdurend veranderen, veranderen en verdwijnen er ook voortdurend beroepen en functies. Vaak gedwongen omdat de vooruitgang het werk overbodig heeft gemaakt. Uitzonderlijk dus dat onze melkventer in 1960 is gestart en pas in 2020 het bijltje erbij neerlegt. In theorie was zijn beroep al lang uitgestorven en was hij inmiddels links en rechts ingehaald door de supermarkten. Er is dus iets wat hem al die jaren bedrijfsmatig op de been heeft gehouden, waardoor zijn beroep niet is uitgestorven.
Lantaarnopstekers, telegrambestellers, schuittrekkers en ijsdragers; beroepen uit een ver verleden die niet meer bestaan. Ook beroepen van recentere tijden zijn verdwenen. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik de advertentie verkoper. En dan vooral die van de Gouden Gids. Voor de jonge lezers: de Gouden Gids was ongeveer de papieren voorloper van Google. En daar kon je als ondernemer advertentieruimte in kopen; AdWords van de huidige tijd.
Zo’n beroep is volledig ingehaald door alle technologische ontwikkelingen. Een niet te stoppen ontwikkeling, die voor de mensheid in het algemeen veel vooruitgang heeft gebracht. Voor diegenen die er hun brood mee verdienden een persoonlijk drama.
Andere voorbeelden zijn de meteropnemers en de beursvloer handelaren. Functies die door alle slimme technologie helemaal zijn verdwenen.
Oude beroepen verdwijnen en nieuwe komen.
Ook op de huidige arbeidsmarkt verandert er veel. De komst van het Coronavirus heeft de arbeidsmarkt van het ene moment op het andere moment sterk beïnvloed. Technologiebedrijven profiteren het meest van de huidige crisis. Zij werven nog steeds nieuw personeel voor nieuw ontstane functies omdat ze profiteren van de wereld die steeds meer naar digitaal verschuift door de gevolgen van het Coronavirus, ondanks massale ontslagen elders en groeiende bezorgdheid over kelderende wereldmarkten.
Terug naar onze melkventer. Hoe kon hij dat al die jaren als eenpitter commercieel bolwerken en hoe hield hij zijn beroep in stand? Dat lukt alleen de uitblinkers, de doorzetters en zij die geluk hebben. Het allerbelangrijkste daarbij moet zijn geweest dat zijn klanten blij waren als ze hem zagen.
Het kan haast niet anders dat zijn klantenbestand steeds meer begon te vergrijzen. Ondanks dat bleef hij zijn beroep in stand houden. Het kan dus wel! Beter gezegd; hij kan het! Tegen de stroom in zwemmen noem ik dat. Als iedereen zegt dat het niet kan, laat jij zien dat het wel kan. Dat vind ik mooi.
Maar ook aan het succesverhaal van de melkventer komt helaas een einde. Want er is natuurlijk geen hond die het van hem wil overnemen. In tegenstelling tot zijn vader, die de bedrijfsopvolging wél had geregeld in 1960. Wat hij er zelf over zegt in het kranteninterview: ‘mijn gevoel zegt nee, mijn verstand zegt ja!’
En dus stop een rasechte doorbijter en een aartsoptimist en daarmee een bijzonder beroep. Zo gaat dat al tijden….