Onlangs had ik een coachingsgesprek met een medewerker van een dienstverlenend bedrijf. Paul is grote mate van zelfstandigheid en professionaliteit gewend binnen zijn functie en reist met regelmaat de wereld over om de klanten te zien en om nieuwe opdrachten binnen te halen. Hij heeft passie voor zijn werk en heeft in al die jaren dat hij dit werk doet, een enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Gaat door het vuur voor zijn klanten en behaalt ruimschoots de gestelde sales-doelen. Niets aan de hand, zou je denken….
Het tegendeel is echter waar. In zijn laatste beoordelingsgesprek had zijn leidinggevende een opmerking gemaakt over eerder gemaakte afspraken met betrekking tot het ontwikkelen van nieuwe diensten. Dat is er niet uitgekomen en dat was toch echt wél de bedoeling. Paul heeft het gevoel klem te zitten, want aan de ene kant snapt hij dat wat afgesproken is, ook gedaan dient te worden. Aan de andere kant houden zijn klanten (en het reizen) hem dusdanig bezig, dat hij simpelweg niet toe komt aan andere zaken. Laat staan dat hij tijd heeft om na te denken over vernieuwing. En al pratende bleek dit een enorme innerlijke-spagaat voor Paul; iets wat hij zelf eigenlijk ook niet wil, maar wel doet. Hoe kan iemand zichzelf in de weg zitten…..de impact van werk was op dat moment heel even heel erg voelbaar voor Paul.
Misschien herken je deze situatie en geloof; je omgeving heeft vrij vlot in de gaten dat je niet lekker in je vel zit. In het geval van Paul uitte zich dat namelijk in knorrigheid, snel aangebrand en weinig energie overhouden aan het eind van de dag. Bovendien was aan zijn gezichtsuitdrukking heel duidelijk af te lezen dat hij van deze situatie meer dan genoeg heeft en vroeg mij wat te doen. Ik zei hem dat ik het antwoord en de oplossing niet voor handen heb, maar dat ik wel beried ben om met hem op zoek te gaan naar de oorzaak.
Van nature zijn organisaties (groot of klein) in balans. Door een toenemende klantvraag, perfectionistische drijfveer of onderbezetting kan er een onbalans ontstaan, meestal voelbaar in de vorm van stress. Doordat er altijd mensen in organisaties zijn die dan vanuit een automatische reflex harder gaan werken, meer gaan doen of een niet delegerende houding aannemen (vanuit de overtuiging: het klantcontact kan uitsluitend via mij lopen), worden voor de korte termijn de problemen aangepakt en opgelost en is de balans weer hersteld. Goed geregeld! Dan gaat dat heel even goed en gebeurd weer precies hetzelfde, inclusief dezelfde reactie. Zo gaat dat keer op keer en in feite worden er steeds korte, heftige sprintjes getrokken, met steeds kortere tussenposen.
“Dirk, ik herken heel goed wat je zegt. Dit is precies wat ik steeds doe en wat mij enorm veel energie kost.” het kwartje begon te vallen bij Paul. “Neemt niet weg dat het werk blijft binnenstromen en ik niet toekom aan die nieuwe taken….hoe los ik dat dan op?” zei hij ongeduldig.
Als ik je leidinggevende zou vragen hoe hij vindt dat jouw afdeling functioneert, zal hij zeggen dat hij best wel tevreden is. ‘Er is weleens wat gedoe met werkdruk, maar over het algemeen lossen de medewerkers dat zelf op. Ik hoef daar eigenlijk helemaal niets aan te doen. Prima team!’
Vanuit organisatie dynamiek bekeken gaat het om verantwoordelijkheid nemen door de juiste persoon. Paul houd zijn leidinggevende buiten de deur en is van mening alles zelf op te moeten lossen. Hij vraagt ook geen hulp aan collega’s want ja, die hebben het ook al zo druk.
Op deze manier blijft Paul doen wat hij doet en heeft hij ook resultaten die hij altijd al heeft. Tijd voor het oppakken van nieuwe taken zit er dan dus simpelweg niet in. Tenzij hij in gesprek gaat met zijn leidinggevende en hèm zijn verantwoordelijkheid laat nemen voor hetgeen Paul niet meer gaat doen omwille van het op gang brengen van vernieuwende diensten. Het is of het één of het ander. Het managen van de manager noem ik dat. In sommige gevallen ziet de manager simpelweg niet wat er gebeurd. In andere gevallen kan of wil de manager het niet zien.
Het is van cruciaal belang dat onderkent wordt wat er werkelijk speelt in plaats van over zaken heenstappen. Te benoemen wat niet werkt en te onderzoeken hoe zaken weer gaan werken is misschien niet zo gemakkelijk, maar al snel zullen voldoening, energie en plezier je meer ten deel vallen. Vanuit het persoonlijk leiderschap gezien is er heel veel meer mogelijk om een nieuwe invulling te geven aan de inhoud van een functie en een topbaan te hebben en te houden. Jezelf een reset geven dat is wat er in feite gebeurd. Dat betekent het oude en vertrouwde werkritme doorbreken en loslaten omwille van nieuwe initiatieven. Gemakkelijk? Misschien niet, maar zeker wél de moeite waard weet ik van Paul…..
Reageren op deze blog? Laat hieronder een bericht achter.