Onlangs werd ik uitgenodigd om samen met mijn vrouw een avond mee te beleven aan boord van een partyboot. We zouden die avond al feestvierend over de Maas door Rotterdam varen. We waren nog niet koud afgemeerd of een zekere ‘Gene’ trad op. Inschattend had hij zelf nogal de boot gemist in zijn artiestenleven, vandaar zijn verschijning vanavond hier….en dat heb ik geweten…
Na de zoveelste polonaise en sirtaki opgevoerd te zien worden door vrij opmerkelijke dames en heren, besloot ik om is even buiten te gaan kijken. Leunend op de reling, aanschouwde ik op het achtersteven het kolkende water. Het schijnsel van de lichten aan de oevers, weerkaatste op het water. En ondanks dat het fris was die avond, bleek ik niet de enige te zijn die heel even genoeg had van wat er binnen gebeurde.
Naast mij stond een oude man, op dezelfde manier als ik te kijken naar het kolkende water. ‘Als u goed kijkt meneer, ziet u dat deze boot drie schroeven heeft’, begon hij tegen mij. U heeft er kennelijk verstand van, antwoorde ik. Ik bleek het juist te hebben want Co had jarenlang op een sleepboot gevaren in de Rotterdamse haven. Prachtig vond hij dat. Hij vertelde van de enorme grote tankers, die door zijn stuurmanskunst de goede richting opvoeren en over de penibele situaties die hij had meegemaakt tijdens stormen en ook over collega’s die elkaar niet begrepen waardoor de ruzies niet van de lucht waren. ‘We waren echte rauwdouwers’ zei Co. En ondanks alle moeilijkheden bleef Co toch ‘draaien aan het stuurwiel’. Op mijn vraag wat hij er zo boeiend aan vond, antwoorde hij dat de vrijheid en de verantwoordelijkheid hem het meeste aanspraken in zijn werk. ‘Ja, want als je een tros niet goed genoeg vastmaakte, bestond de kans dat hij brak. Buiten het feit dat mijn boot dan het risico liep te kapseizen, koste mij dat ook veel geld, want de hele operatie moest dan opnieuw worden uitgevoerd en tijd is geld in de scheepvaartsector. Ik werd dan gekort op mijn salaris’. Het kwam dus aan op het gebruiken van mijn kwaliteiten en vaardigheden en precies weten wat ik aan het doen was. Want zo’n olietanker vaart je zomaar ondersteboven als je niet oplet…’
Co en ik, we raakten steeds dieper in gesprek. Het meest ingrijpend moment voor hem in zijn sleepboot-carrière bleek het redden van mensen tijdens de watersnoodramp in 1953 te zijn. En waarom, omdat hij kon bijdragen aan de medemens, zo vertelde hij mij. Ik zag de glinstering in zijn ogen en heel even bleef hij stil, alsof hij wederom in zijn boot mensen aan het redden was op de Zeeuwse wateren….
Ons gesprek ging voort en we kregen het over van alles; hoe zijn vrouw 5 jaar geleden was gestorven en hoe moeilijk dat voor hem was na 57 jaar getrouwd te zijn. Over zijn zoon, die kort daarna de erfenis alvast kwam ophalen én over het feit dat de kapitein van het schip waar we nu op staan, hem had gevraagd om mee te varen vanavond. Co had gezegd; ‘dat is goed, maar dan maak ik de trossen vast als we aanmeren. Want meneer, zo vervolgde Co, de meeste mensen draaien de tros rechts om de bolder en dat is niet goed, want dan kunnen je vingers ertussen komen. Je moet linksom draaien..’
Ik genoot van Co en we kwamen inmiddels terug in onze haven. Als je je leven zou mogen overdoen Co, zou je het dan anders gedaan hebben? Nee zei hij, ik zou het precies hetzelfde doen. Ik ben nu 81 jaar en heb van geen enkele dag spijt. Ik noem dat leiderschap op micro niveau, hij waarschijnlijk zoiets als gewoon doen wat hij dacht wat goed was te doen. We hadden een geweldig gesprek, wat over veel meer ging dan werken als sleepboot kapitein.
Omdat we de haven waren binnengelopen, besloot ik terug naar binnen te gaan en je raadt het al; Gene had het nog steeds (vooral zelf) erg naar zijn zin. De boot meerde aan en we liepen van boord. Bij de loopplank stond Co. Ik knipoogde naar hem en gaf hem een duimpje. Hij gaf me een duimpje terug. We begrepen elkaar; door zijn vakmanschap (linksom) lag de boot goed vast. Of begreep ik het verkeerd en was het duimpje van Co zijn dank voor een goed gesprek?
Terug in de auto genoot ik nog na en stelde vast dat het een ademloos gesprek was, voor ons beide. Hoe bijzonder het was, de dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven en dat hij mij daar deelgenoot van maakte. Ik heb veel respect voor zijn levenslust en motivatie en wat ik het meest in hem bewonderde is dat hij nu nog steeds glinsteringen in zijn ogen heeft…op 81 jarige leeftijd!!
Het zet mij met beide benen op de grond en maakt mij bewust van mijn drive in het leven en maakt mij bewust op zoek te blijven naar dingen in mijn leven, waarvan ik glinsteringen van in mijn ogen krijg…tot in lengte van jaren!
Hoe zit dat bij jou; waar krijg jij glinsteringen van in je ogen? Laat je bericht hieronder achter…